BENNEKOM - “Ik ga later in DVO 1 spelen!”. Aan die woorden moest ik maar weer eens denken tijdens de korfbalfinale in Ahoy. Helemaal na de 19-16 van Gertjan Meerkerk. Koen van Roekel slaat op het DVO logo en zweept zijn publiek verder op. Kippenvel. De titel lijkt op dat moment even naar Bennekom te gaan. Circa 15 jaar geleden wist de kleine Koen, uit DVO D1, het namelijk al zeker: Korfbal is wat ik ga doen en wel in DVO 1. Een kleine, rappe aanvaller was hij. Goed in het 1-1 verdedigen en in heel veel goals maken. Onbevangen en bovenal heel enthousiast en zeker van zijn zaak. Een winnaar.
Foto: Erik Terpstra (besteld op www.korfbalfoto.nl)
Toen ik na wat tropenjaren met jonge kinderen thuis, de ‘kleine’ Koen weer eens terugzag, was ik nogal verwonderd. Het was een beer van een jochie geworden in DVO A1 (2016). Sterk, allround en met nog steeds die jeugdige onbevangenheid in zijn spel die ik had meegemaakt in mijn jaar bij DVO D1 als assistent van Ruben Wieser. Na mooie successen in de jeugd breekt hij onder eerst Aukes en later Ben Crum/Jeroen van Brakel door in DVO 1 (2017-2018). Om daar vervolgens nooit meer weg te gaan. Zijn bravoure en af en toe jeugdig elan zichtbaar.
Een mooi voorbeeld: een no-look pass – achteruit - bij het uitbrengen van de bal naar Menno van de Neut. Menno die vervolgens de beslissende pass naar het andere vak verzorgt . Winst na de Golden Goal van Marijn van den Goorbergh en 1-0 in de PO serie! Dalto wint vervolgens in Bennekom. Play-off 3 wordt vervolgens ruim gewonnen in Driebergen, door onder andere een geweldige José Andrés Álvarez.
DVO handhaaft zich in het debuutjaar van Koen in de Korfbal League. Richard van Vloten en Marc Verberk komen op dat moment aan het roer. Ze geven Koen de aanvoerdersband, afkomstig van Fleur Hoek. Zij is net als kind van de club Marijn van den Goorbergh vertrokken om de beste te worden. Een seizoen later is het al zover. Ambitie. Wilskracht. Dadendrang.
Met ‘Ries en Marc’ worden er jaar in, jaar uit stappen gezet. Van degradatiekandidaat naar topclub. Elk jaar weer een stukje sterker, maar bovenal ook volwassener. In het geval van Koen letterlijk: elk seizoen meer spiermassa en een grotere, wijzere meneer.
Toen ik hem vier jaar geleden tijdens een gezamenlijke sanitaire stop vroeg: “Koen, wanneer staan ‘wij’ in Ahoy?”, antwoordde hij: “Geef me twee jaar, Jan-Anne”.
Inmiddels had ik door dat Koen zorgvuldig zijn doelen uitstippelt. Niet alleen voor zijn team, maar ook hadden we het over zijn persoonlijke doelen in bijvoorbeeld TEAMNL. Maar Ahoy gingen we als DVO dus halen.
Want ik geloofde direct in de woorden die hij uitsprak. Net zoals ik de kleine Koen eigenlijk al geloofde toen hij vijftien jaar geleden vertelde dat hij in DVO 1 zou gaan spelen. Want ook nu was het weer met diezelfde overtuiging. De overtuiging van een winnaar. En het lukte hem.
Maar alleen Ahoy halen is niet genoeg voor de aanvoerder. Want Koen gaat niet naar Ahoy, omdat hij naar Ahoy wil. Hij gaat om te winnen*. De afstraffing vorig jaar, na de trots van het überhaupt halen van de finale, deed dan ook pijn. Het moest dit seizoen dan maar gebeuren.
*Tijdens dit vorige seizoen, het jaar dat DVO voor het eerst Ahoy haalde, was het Koen die voorafgaand de doelstelling: “Landskampioen worden”, wilde stellen. De ervaren Barbara Brouwer had een belangrijk aandeel in dit seizoen. Niet in de laatste plaats omdat ze voorafgaand die zeer hoog aangeslagen ambitie, liever in subdoelen wilde uiteenzetten, waarmee er een gedragen teamdoel ontstond in dit historische seizoen.
Finaletijd 2023-2024. De winnaar en aanvoerder Koen gaat ‘aan’. Deze periode brengt wat extra’s in hem naar boven. Zijn passie in de play-offs tegen LDODK en opponent Ran Faber, en vervolgens de gebalde vuist naar zijn publiek bij het oplopen in Ahoy – zijn DVO moest en zou winnen. Underdog? Dat is niets voor hem.
Groot was dan ook zijn teleurstelling en verdriet na afloop. DVO had een paar minuten voor tijd de landstitel in handen. Het bleek toch een brug(getje) te ver. De droom spatte uiteen. Heel even voelde iedere DVO’er wat een titel zou kunnen betekenen in Bennekom. Koen ook.
Ik spreek hem wat later die avond nog in het clubhuis. Ter afsluiting van een mooi seizoen en ter ere van de A1 is er feest, en hij viert het mee. Maar de teleurstelling bij de geboren winnaar is groot. Woorden van troost - over wat hij samen met deze ploeg en hij als aanvoerder al jaren teweegbrengt in Bennekom - komen veel te vroeg. Ik vermoed dat hij pas na zijn actieve carrière met trots en een lach kan terug denken aan dit jarenlange proces. Dan heeft deze winnaar echter nog wel meer voer nodig. Want de honger naar die ene grote prijs is alleen maar groter geworden.
En in deze primaire verslagenheid komt ook de winnaar (die dus wel alleen nog finales verloor helaas) gelijk weer naar boven. De winnaar die nieuwe doelen stelt: “We gaan door en dan moeten we het volgend seizoen maar doen”. Eerder heeft Koen met erelid Niek Teunissen in een filmpje over ‘75 jaar DVO’ gesproken over dat Ahoy winnen mooi zou zijn in het jaar dat de verbouwing klaar is. Die verbouwing is (ook) uitgesteld en staat bijna op het programma. En ik weet dat er geen reden is om aan de woorden van Koen te twijfelen.
De vraag is wat mij betreft niet of, maar wanneer Koen van Roekel de beker gaat liften.